Bruno Vanhove, aanvoerder van de Belgian Bulls, hangt zijn oogmasker aan de haak
Enkele dagen geleden kondigde Bruno Vanhove het einde van zijn internationale sportieve carrière aan, na meer dan 17 jaar als speler van de Belgian Bulls en maar liefst 3 deelnames aan de Paralympische Spelen. De aanvoerder van onze nationale goalbalploeg blikt voor ons even terug op de belangrijkste momenten uit zijn sportieve carrière voordat hij deze mooie bladzijde definitief omslaat.
Bruno, gefeliciteerd met je fantastische carrière. De Belgian Bulls zijn de laatste jaren alleen maar gegroeid en als aanvoerder van de ploeg heb jij met zekerheid een belangrijke bijdrage geleverd aan deze evolutie. Om te beginnen mag je ons alvast vertellen hoe je gestart bent met goalbal?
Ik ben altijd actief en sportief geweest, maar in eerste instantie deed ik gymnastiek, ging ik naar de jeugdbeweging en voetbalde ik vaak samen met mijn broers. Het is pas sinds mijn 11 jaar dat ik gestart ben met torbal*, nadat ik gecontacteerd werd door de voorzitter van de club ViGe Noordzee. Mijn doel was om competitief te kunnen sporten, zonder dat de handicap een bepalende factor was, en torbal was destijds populairder dan goalbal.
Pas later ben ik gestart met goalbal, omdat dit fysiek uitdagender was dan torbal, waar de effectieve speeltijd veel korter is met maar 2 x 5 minuten zonder stopzetten van de klok.
Wat vond je leuk, wat beviel je het meest aan deze sport ?
Wat mij het meest gefascineerd heeft aan goalbal, en eigenlijk nog steeds fascineert, is dat dit een sport is die letterlijk van nul gecreëerd is voor personen met een visuele beperking. Daarenboven is goalbal ook heel inclusief, omdat ook spelers zonder visuele beperking kunnen meesporten. Iedereen draagt dan namelijk een masker, waardoor iedereen gelijk is.
Bij goalbal is er ook meer mogelijk op competitief niveau en het is een Paralympische sport.
Bruno (aan de rechterkant) met zijn broers
Had je als kleine jongen gedacht ooit topsporter te worden en deel te nemen aan de grootste internationale competities? Was het een droom?
Om eerlijk te zijn had ik zeker niet gedacht op dit niveau te spelen en op zich was het als kind ook geen droom. Mijn sportieve carrière is stap voor stap gegroeid. Zo had ik uiteraard bewondering voor Paralympische sporters, maar het stond vroeger zeker niet op mijn bucket list.
Alles is redelijk spontaan tot stand gekomen. In het begin bestond mijn doel eruit om beter te worden. De nationale ploeg werd een droom op het moment dat dit realistisch werd en steeds dichterbij kwam.
Kan je ons iets vertellen over je eerste wedstrijd met de Bulls? Ken je de score nog?
Ik ben op het moment van wedstrijden heel gefocust bezig met de wedstrijd zelf, maar ik onthoud ze achteraf niet echt goed (lacht), tot grote hilariteit van mijn medespelers. Ik herinner mij enkel dat ik heel zenuwachtig was op mijn eerste wedstrijden.
Je kreeg de kans om deel te nemen aan 3 Paralympische Spelen (Peking, Londen en Tokio). Wat betekenen deze deelnames voor jou ?
Ik ben trots dat ik deel mocht uitmaken van het team tijdens de laatste 3 deelnames aan de Paralympische Spelen! In Peking was alles nieuw en heel overweldigend. Op sportief vlak was dit dan ook niet onze beste ervaring. Achteraf gezien was het als het ware een generale repetitie voor de volgende jaren.
Wat het gevoel en de beleving betreft, was Londen de beste van de drie. Het was dichtbij en er waren dus veel supporters en familie aanwezig in de zaal. We hebben er ook een heel goed tornooi gespeeld ondanks een mindere finale ranking (7e).
Ik zou de Spelen van Tokio het best kunnen omschrijven als de Spelen van de “erkenning” voor ons team. Ik was ook blij dat ze een jaar uitgesteld werden, want ik denk niet dat we voldoende goed voorbereid waren in 2020, maar toch was het lang wachten. Toen we op het vliegtuig stapten had ik wel zoiets van “eindelijk”.
Je was vlaggendrager, naast Michèle George, tijdens de Spelen van Tokio. Was dit een speciaal moment voor jou ?
Ik heb heel vaak nagedacht over wie de vlaggendragers zouden kunnen zijn en was extreem vereerd toen ik de uitverkorene bleek te zijn. Zoals ik reeds zei, waren Tokio de Spelen van de “erkenning” voor ons team, maar doordat ik als speler de vlag mocht dragen, was dit nog eens extra speciaal.
Wat zijn je beste herinneringen, je beste momenten tijdens je internationale carrière ?
Ik zou zeggen, onze 2 bronzen medailles. Onze eerste was op het EK in 2017, vervolgens pakten we ook brons op het WK in Zweden in 2018. Onze kwalificatie voor Tokyo 2020 was zo op zak, dankzij een overwinning tegen Litouwen, toch wel een van de beste ploegen ter wereld. Dit is echt een superfijne herinnering! Tot 2017 waren we als ploeg al zoveel gegroeid, maar tot dan hadden we nog nooit een medaille gepakt. En, laat ons eerlijk zijn, een medaille geeft toch meer voldoening dan een “net niet” hé (lacht).
Toch een klein beetje spijt van iets ?
De kwartfinale in Londen tegen Brazilië… Ik vraag mij af hoe deze wedstrijd zou zijn afgelopen als we de 0-0 langer op het scorebord hadden kunnen houden en dus minder risico’s hadden moeten nemen. De 0-1 kwam er namelijk door een bal tussen mijn benen, nadat ik kort afgeleid was en bijgevolg te traag reageerde… Dit blijft mij tot op vandaag nog steeds wat achtervolgen.
Daarnaast was één van mijn doelen om een kwartfinale te winnen op de Paralympische Spelen, maar dit is helaas ook in Tokio niet gelukt. Hopelijk lukt dit alsnog voor de ploeg in Parijs, want deze Spelen zijn wel heel dichtbij.
In de nationale ploeg waren jouw broers Tom en Arne er soms ook bij. Was dit een pluspunt voor jou ? Of was hoe dan ook het “ teamaspect” het belangrijkste in je sport?
Voor mij blijft het teamaspect op de eerste plaats staan, zeker als aanvoerder. Je doel is om als team het beste resultaat neer te zetten. Als ik toch even terugblik op het samen kunnen spelen met mijn broers, dan blijf ik dit wel een meerwaarde vinden, een pluspunt en zeker iets om te koesteren. Het is vooral bijzonder om te kunnen zeggen dat we zoiets samen hebben kunnen beleven. Maar, zoals eerder aangehaald, het sportieve en de ploeg blijven primeren op de familieband. We hebben bv. de Spelen als ploeg beleefd en niet zozeer als broers.
Heb je sinds de start van je carrière een evolutie opgemerkt binnen de G-sport ? Denk je dat sport een middel tot inclusie kan zijn ?
Ik heb doorheen mijn carrière verschillende generaties meegemaakt en ben enorm blij met de evolutie die het team heeft doorgemaakt. Het enige wat ik een beetje jammer vind is dat de professionalisering qua financiële ondersteuning zich nog niet heeft doorgezet. Uiteraard vind ik het vooral belangrijk dat er een goede omkadering is, alsook (gediplomeerde) trainers, kwalitatief materiaal,… Echter, de training vinden plaats buiten de werkuren (naast mijn full-time job), waardoor dit gewoon heel moeilijk te combineren is.
Ik denk zeker dat de grotere (media-)aandacht een grote erkenning is voor de G-sport. De weg is nog lang, maar er is duidelijk een positieve evolutie. De sport goalbal moeten we vaak nog toelichten aan velen, maar het komt gelukkig steeds meer voor dat de mensen de sport wel degelijk kennen.
Om nog even terug te komen op het aspect “inclusiviteit”, dit is voor mij vooral dat goalbal mij de mogelijkheid heeft gegeven om aan topsport te kunnen doen. Inclusie wil voor mij namelijk zeggen dat je als persoon met een beperking zo weinig mogelijk beperkingen ervaart in de samenleving om jezelf te kunnen ontwikkelen en dingen te kunnen bereiken zoals anderen (kinderen, een job, opleiding,…). Dit is het allerbelangrijkste en sport draagt daartoe bij!
Het hoofdstuk met de Belgian Bulls wordt afgesloten. Wat zijn je toekomstige plannen ? Hoe ga je jouw vrije tijd nu invullen ?
Uiteraard tijd maken voor mijn zoon, werk en familie. Ook even pauze nemen en dan kijk ik wel wat ik ga doen… Maar het is nu niet de bedoeling dat ik nu alles te vol ga plannen ook niet (lacht).
Zal jij nog op een andere manier betrokken blijven bij G-sport?
Ik zou graag nog steeds op clubniveau actief blijven, ook al zullen de trainingen op een lager pitje staan (lacht). Daarnaast hoop ik betrokken te blijven binnen de G-sport en zou ik graag mijn bijdrage willen leveren aan de professionalisering van goalbal. In eerste instantie denk ik dan bijvoorbeeld aan scouting, zorgen dat er vaker live beelden worden uitgezonden, meer tijd maken voor de vertegenwoordiging van atleten (atletencommissie), begeleiden van jonge atleten uit de buurt,…
Dankjewel Bruno voor je tijd en graag wensen wij jou uiteraard het allerbeste toe in de toekomst. Wens je om dit af te sluiten nog iets toe te voegen?
Ik wil nu vooral de Belgian Bulls heel veel succes wensen met hun toekomstige trainingen en wedstrijden!